Τη σημερινή Μάχη του Πύργου, πόσοι είμαστε διατεθειμένοι να τη δώσουμε;

Του Διαμαντή Σεϊτανίδη 

-->

«Τιμή και Δόξα στους ήρωες της Μάχης του Πύργου» έγραφε η επιγραφή στο κέντρο του Αγίου Σπυρίδωνα Πύργου, όπου χθες τιμήθηκε η μνήμη των μαχητών στην ομώνυμη μάχη, στις 3 Απριλίου 1821, όταν η μαχητικότητα και το θάρρος των πολεμιστών του Πύργου κατανίκησαν τους Τουρκαλβανούς Λαλαίους, έσωσαν την περιοχή της Ηλείας από εκείνους που θα μπορούσαν να
ματαιώσουν τον ξεσηκωμό του Γένους και απέτρεψαν το ναυάγιο της Ελληνικής Επανάστασης, μόλις λίγες ημέρες μετά το ξέσπασμά της.

Ξαναθυμηθήκαμε στιγμές δόξας στον Πύργο, τον Βιλαέτη, τους Κολοκοτρωναίους, και γεμίσαμε εθνική υπερηφάνεια. Αναρωτηθήκαμε πώς έγινε και τόσα χρόνια δεν δίναμε στη μάχη του Πύργου τη σημασία που είχε και πώς παραλείπαμε να την τιμήσουμε, με εορταστικές εκδηλώσεις σε όλη την πόλη. Συγκινηθήκαμε με την ομιλία του Βαλάντη Δημητρόπουλου και την πολύ ωραία παρουσίαση του Γιώργου Κουρκούτα.

Και μετά, σπίτι. Ανάμεσα από τα βουνά σκουπιδιών, πάμε σπίτι ή πίνουμε καφέ σε ένα από τα στέκια της (βρώμικης) πόλης. Κι αν, όπως εγώ, μένουμε μακρύτερα ή σε κάποιο από τα χωριά, προσπαθούμε να φτάσουμε οδηγώντας σε δρόμους που μόνο τρακτέρ μπορούν να μην πάθουν ζημιά, αν πέσουν σε μια από τις πάμπολλες λακκούβες και κακοτεχνίες.

Αυτή είναι η μεγάλη αντίφαση του Πύργου, και της Ηλείας ολόκληρης. Είμαστε υπερήφανοι για το χθες, αλλά καθόλου για το σήμερα. Γιατί βρέθηκαν τα παλικάρια του Πύργου στις 3 Απριλίου 1821 για να προτάξουν στα στήθια τους και να παίξουν κορώνα- γράμματα τις ζωές τους, αλλά σήμερα η ευρύτερη περιοχή μοιάζει ναρκωμένη, ζαλισμένη, απρόθυμη να αλλάξει ακόμα και το παραμικρό, μήπως και σταματήσει ο ατέλειωτος κατήφορος.

Κατηγορούμε τους πολιτικούς του νομού, τους οποίους από τη μια μας επιβάλλουν τα κόμματα χωρίς τη θέλησή μας κι από την άλλη εμείς με την ψήφο μας επικυρώνουμε αυτή την αυθαιρεσία. Δεν διεκδικούμε τίποτα. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε, χρόνια τώρα, πώς θα διαχειριζόμαστε τα απορρίμματα μας, την ώρα που άλλες μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, όπως η Βιέννη, έχουν την μονάδα επεξεργασίας των δικών τους απορριμμάτων στο κέντρο της πόλης, με μηδενικές επιπτώσεις στη ζωή των κατοίκων και στο περιβάλλον. Η Αθήνα μας αδικεί (με όλες τις κυβερνήσεις) κι εμείς δεν έχουμε βρει τον τρόπο να τη «στριμώξουμε» όχι για να μας ευνοήσει, αλλά τουλάχιστον να μας δώσει αυτά που δικαιούμαστε.

Πολλοί από εμάς έχουμε βολευτεί στα λίγα, στα ελάχιστα, και νομίζουμε ότι ακόμα κι αν ο τόπος καταρρεύσει, εμείς θα... εξαιρεθούμε. Κι έτσι, όλοι μαζί, προσαρμοσμένοι στη σκληρή πραγματικότητα κι απροσάρμοστοι, συμβιβασμένοι κι ασυμβίβαστοι, Πυργιώτες κι Αμαλιαδαίοι, Κρεστεναίοι και κάτοικοι του Κάμπου, όλοι μαζί φαίνεται να χορεύουμε το χορό του Ζαλόγγου, χωρίς καν να έχουμε συνειδητοποιήσει πότε θα έλθει η σειρά μας να βουτήξουμε στον γκρεμό.

Αναρωτιέμαι, τη σημερινή μάχη του Πύργου, που είναι αλλιώτικη από εκείνη την οποία γιορτάσαμε χθες, πόσοι είναι διατεθειμένοι να τη δώσουν; Πόσοι;

Ελάτε να συναντηθούμε στο facebook- μπείτε εδώ και κάντε like στη σελίδα 

Βρείτε την Ηλεία Ενωμένη στο facebook πατώντας εδώ