Του Διαμαντή
Σεϊτανίδη
Η περιοχή μας
έχει υποστεί πολλές δοκιμασίες, φυσικές καταστροφές και απώλειες. Είναι μια
σεισμογενής περιοχή και αρκετές φορές οι σεισμοί μας πήγαν πολύ πίσω. Το 2007
προστέθηκε και ο εφιάλτης της πυρκαγιάς, πιο
καταστροφικός από κάθε άλλη φορά.
Λιμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, που λέει και η Εκκλησία.
Πέρα από τις
φυσικές καταστροφές, η Ηλεία αισθάνθηκε πολλές φορές το βαρύ αίσθημα της
αδικίας. Της πήραν «τη μπουκιά από το στόμα» με το πολιτικό αεροδρόμιο της
Ανδραβίδας. Της την ξαναπήραν, με την άρνηση να δημιουργηθεί ένα ΑΕΙ, σχετικό
με τον Αθλητισμό, στην Αρχαία Ολυμπία. Την αδίκησαν και πάλι, με την ουσιαστική
εγκατάλειψη του δρόμου- καρμανιόλα, γνωστού και ως Πάτρας- Πύργου. Κι άλλα
πολλά...
Νομίζω, όμως, ότι δεν υπάρχει κάτι από αυτά που να μην θεραπεύεται. Και από τους σεισμούς ξανακτίσαμε τα σπιτικά
μας, και όταν πηγαίνω στο χωριό μου και βλέπω τον Λαπίθα, θυμάμαι όλο και πιο
αχνά ότι πριν από 4-5 χρόνια ήταν ακόμα ένας γκρίζος όγκος, που θύμιζε σε όλους
μας την καταστροφή του 2007. Σήμερα ξαναείναι πράσινος. Και η Ανδραβίδα μια
χαρά τα πάει έστω και χωρίς αεροδρόμιο, και το Επιτάλιο έστω και χωρίς λίμνη...
Υπάρχει όμως κάτι
που ακόμα δεν το έχουμε θεραπεύσει. Κι είναι κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη
συμφορά της Ηλείας. Είναι η σωρευμένη, επί πάρα πολλά χρόνια απογοήτευση των
Ηλείων πολιτών από τους πολιτικούς τους. Είναι, θα έλεγα, το εσώτερο αίσθημα
της συνενοχής, αφού με τη δική μας ψήφο εκλέγονται οι πολιτικοί του νομού, σε
κάθε επίπεδο, είτε της κεντρικής πολιτικής σκηνής, είτε της αυτοδιοίκησης.
Η πλήρης έλλειψη
εμπιστοσύνης στους πολιτικούς της Ηλείας εκ μέρους των πολιτών, έχει οδυνηρές
συνέπειες. Πρώτον, μέσα στο σωρό της δυσπιστίας, η «μπάλα» παίρνει και τους
λίγους που είναι άξιοι, ικανοί, αλλά μόνοι τους δεν μπορούν να αλλάξουν την
πορεία παρακμής που έχει πάρει ο τόπος μας. Είναι κρίμα κοντά στα πολλά ξερά,
να καούν και τα λίγα χλωρά της περιοχής.
Το πιο οδυνηρό,
όμως, είναι ότι χάνεται συνολικά, από την κοινωνία, η εμπιστοσύνη της στην
πολιτική. Χάνεται το «αποκούμπι» της κοινωνίας, στην έννοια της πολιτικής, που
σημαίνει ΠΡΑΞΗ, όχι λόγια και φούμαρα, για επίλυση προβλημάτων.
Αυτό με τη σειρά
του, οδηγεί την κοινωνία σε φυγόκεντρες τάσεις. Εάν μέσα μας ριζώσει για τα
καλά η αντίληψη ότι έτσι θα παρακμάζουμε ως νομός, ως περιοχή, κι αυτό δεν
μπορούμε να το αλλάξουμε γιατί εμείς οι ίδιοι, με την ψήφο μας, φέραμε όλους
αυτούς στα πράγματα, τότε θα παραιτηθούμε. Θα παραιτηθούμε συλλογικά, ως
κοινωνία. Θα πάψουμε να έχουμε στόχους, να προσπαθούμε. Ήδη οι προσπάθειές μας
αμβλύνονται, η απάθεια μας κυκλώνει. Κάθε τρεις και λίγο σκοτώνονται άνθρωποι
στο δρόμο- καρμανιόλα, και εμείς φτάσαμε να διαβάζουμε περίπου αδιάφορα τις
σχετικές ειδήσεις στις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες της περιοχής. Αντί να
οργιστούμε, αντιμετωπίζουμε πια το θέμα με απάθεια: «Α, ναι; Κι άλλος
σκοτώθηκε;». Ως εκεί.
Η παραίτηση, η
απάθεια, η αδιαφορία μιας ολόκληρης κοινωνίας που ενδόμυχα συνειδητοποιεί ότι
υπό τις παρούσες συνθήκες δεν έχει να περιμένει τίποτα από την πολιτική (τον
κατεξοχήν θεσμό που υπάρχει για να δίνει λύσεις και να βελτιώνει τη ζωή των
ανθρώπων) αργά ή γρήγορα, πολύ φοβάμαι ότι θα μας οδηγήσει σε αντικοινωνικές
συμπεριφορές. Θα είμαστε έρμαια δυνάμεων πολύ ισχυρότερων από εμάς. Κόμματα και
πολιτικές κινήσεις που θα επενδύουν πάνω σε αυτή τη θεριεμένη απογοήτευση,
μπορεί να καταστούν κυρίαρχα στην Ηλεία. Η Χρυσή Αυγή, αυτή η συμμορία
εγκληματιών, ή κάτι παρόμοιο (ή και χειρότερο...) μπορεί να καλλιεργήσουν πάνω
στη δική μας απογοήτευση, την απάθεια, το συμβιβασμό με την παρακμή. Τότε, θα
είμαστε ένα βήμα πριν τον όλεθρο.
Αυτή είναι η
μεγαλύτερη συμφορά της Ηλείας: Το ότι ούτε χθες, ούτε σήμερα, έχει να περιμένει
τίποτα από την πολιτική. Ότι σχηματίζει στο συλλογικό της υποσυνείδητο την
εντύπωση ότι οι πολιτικοί είναι μια δράκα αδίστακτων, που έχουν πέσει με τα
μούτρα πάνω στο δημόσιο χρήμα και έχουν κάνει συμμαχία εναντίον των πολιτών,
για να τους πίνουν το αίμα.
Κι όμως: Εάν η
πολιτική φταίει για τη σημερινή εικόνα αποκαρδίωσης των Ηλείων πολιτών, η πολιτική
έχει την υποχρέωση να δώσει τη λύση. Εάν η λύση δεν δοθεί από την πολιτική, με
κάποιον τρόπο, θα δοθεί από άλλες δυνάμεις, που ούτε θέλω να το σκέπτομαι. Η
παράλυτη Δημοκρατία της Βαϊμάρης οδήγησε στον χιτλερικό εφιάλτη όλη την Ευρώπη.
Η ελλειμματική πολιτική ζωή της μετεμφυλιακής Ελλάδας οδήγησε στη χούντα. Το
ίδιο και στην Ισπανία. Και στην Πορτογαλία. Όπου η Δημοκρατία και η πολιτική
παραπαίουν και μαραίνονται, εκεί ακριβώς φυτρώνουν τα επιθετικά αγκάθια του
εθνικισμού, του ρατσισμού, του φασισμού με κάθε κάλυμμα, μαύρο ή κόκκινο.
Μόνη λύση, μόνος
δρόμος είναι η Δημοκρατία, δηλαδή η πολιτική. Τα σημερινά κόμματα έχουν
ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη για το κατάντημα της Ηλείας και για την συλλογική και συνολική
απογοήτευση των Ηλείων πολιτών. Αλλά κι εμείς, οι πολίτες, πρέπει να σκεφτούμε
καλύτερα, πιο ώριμα, πιο «έξυπνα» πού θα δώσουμε την ψήφο μας.
Μακρυγόρησα. Θα
επανέλθω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου