Σκηνή πρώτη: Ο Ντέιβιντ Κάμερον, την επόμενη μέρα του βρετανικού δημοψηφίσματος, όρθιος έξω από το νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, ανακοινώνει την παραίτησή του και
δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Η βούληση του βρετανικού λαού είναι μια εντολή που πρέπει να εκπληρωθεί». Οι πρώτες μέρες κατέγραφαν ένα απόλυτο κενό στη Μεγάλη Βρετανία. Η λίρα υποχωρούσε θεαματικά. Οι επιχειρήσεις εξέταζαν τρόπους μετεγκατάστασης και δεν το έκρυβαν. Η ανησυχία ήταν διάχυτη.
Η αναστάτωση αυτή, όμως, αποδεικνύεται ότι ήταν απαραίτητη και ευεργετική για τη χώρα. Οι τεκτονικές δονήσεις στο πολιτικό σύστημα της Βρετανίας είναι σε πλήρη εξέλιξη. Ο Κάμερον παραιτήθηκε και οι Συντηρητικοί έχουν μπει σε μια επώδυνη, αλλά δημιουργική περίοδο αναδόμησης του πολιτικού τους status, με έναν δημόσιο εσωκομματικό διάλογο που εντυπωσιάζει και προκαλεί ανυπόκριτο θαυμασμό. Ο Μπόρις Τζόνσον, πρωταγωνιστής του brexit και νικητής στις κάλπες, αποδοκιμάζεται τόσο έντονα από τους πολίτες που δεν καταθέτει καν υποψηφιότητα για διάδοχος του Κάμερον. Ο «πιο σοβαρός» υπέρμαχος του brexit, Μάικλ Γκοβ είναι υποψήφιος, αλλά μόλις στη δεύτερη ψηφοφορία τα στελέχη των Τόρυς, τον θέτουν εκτός μάχης. Όλα δείχνουν ότι την υπόθεση brexit θα την αναλάβει μια μετριοπαθής πολιτική παρουσία, που (παραδόξως...) στήριξε το bremain. Τι ενδιαφέρουσα εξέλιξη...
Στους Εργατικούς ο Κόρμπιν προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πετύχει το αδύνατο, δηλαδή να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος, παρά το γεγονός ότι αμφισβητείται ανοικτά από τουλάχιστον 7 στα δέκα στελέχη και μέλη του. Μια δήθεν αντισυστημική ηγεσία, που αδυνατούσε να αφουγκραστεί την κοινωνία, στήριξε την πιο συστημική από τις επιλογές του δημοψηφίσματος, καθιστώντας το Εργατικό Κόμμα ουρά των τυχοδιωκτικών επιλογών του Κάμερον, με τα γνωστά αποτελέσματα. Σήμερα οι Εργατικοί δεν έχουν απολύτως τίποτα να πουν στον Βρετανό πολίτη, με αποτέλεσμα να έχουν εισέλθει σε μια περίοδο ενδοσκόπησης κι εσωστρέφειας, με προδιαγεγραμμένη κατάληξη την αλλαγή ηγεσίας και ένα νέο πολιτικό positioning στη βρετανική πολιτική σκηνή.
Οι σημερινές κομματικές δομές στη Βρετανία σείονται, και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι δεν μπορούν να αντέξουν το σεισμό. Η αλλαγή, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξης, είναι επί θύραις.
Σκηνή δεύτερη: Στην πρώτη επέτειο του ελληνικού δημοψηφίσματος, όταν το «όχι» των Ελλήνων έφτασε στο 61,5% για να γίνει «ναι σε όλα» αμέσως μετά, από τον ίδιο πολιτικό ηγέτη ο οποίος προκάλεσε το δημοψήφισμα και ζήτησε το «όχι», ο Αλέξης Τσίπρας «τίμησε» τον ένα χρόνο με την εξής δήλωση: «Ένα χρόνο μετά, συνεχίζουμε με ψηλά το κεφάλι. Το όχι του λαού μας, κορυφαία πράξη αντίστασης στο ευρωιερατείο της λιτότητας, αλλά και στο κατεστημένο, που σχεδίαζε τον πνιγμό της χώρας, προκειμένου να επιστρέψει». Η «κορυφαία πράξη αντίστασης» του λαού μετατρέπεται καθημερινά σε αδιέξοδη συνέχιση της λιτότητας, χωρίς καμία προοπτική ανάσχεσης της κρίσης, με τα λουκέτα να σκάνε το ένα μετά το άλλο και την πρόσκρουση της χώρας να φαντάζει αναπόφευκτη. Κι στην άλλη πλευρά του πολιτικού σκηνικού, την αντιπολίτευση, τα ίδια πρόσωπα, με απλές αλλαγές ρόλων και ιδιοτήτων, μας λένε τα ίδια πράγματα. Όλα προβλέψιμα, όλα μίζερα, όλα ευθύγραμμα.
Στη Μεγάλη Βρετανία, συντελείται ένας πολιτικός σεισμός μεγατόνων. Στην Ελλάδα, όλα καλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου