Το μικρό καλοκαιρινό διάλειμμα της Ηλείας κι ο χειμώνας της καταχνιάς

Του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Αρχίζει, δηλαδή άρχισε κιόλας, το μικρό καλοκαιρινό διάλειμμα, με τις άδειες των απανταχού της Ελλάδας Ηλείων, που τους οδηγεί για
λίγες μέρες στα πατρογονικά χώματα, είτε από νοσταλγία, είτε από οικονομική αδυναμία να πάνε κάπου αλλού διακοπές, είτε κι από τα δυο.

Αυτό το μικρό καλοκαιρινό διάλειμμα, δημιουργεί μαι ευχάριστη εικόνα και στους ντόπιους, σε εκείνους δηλαδή που δεν φέυγουν από την Ηλεία, αλλά μένουν κι εργάζονται στον "κάλλιστον της Ελλάδος τόπον", όπως είχε γράψει ο Παυσανίας.

Όπως όλα τα μικρά διαλείμματα, όμως, κι αυτό θα τελειώσει με το τέλος του Αυγούστου. Όταν οι θάλασσες θα μας έχουν αγκαλιάσει δυο μήνες, όταν τα βουνά θα μας έχουν ανοίξει τα μυστικά τους περάσματα, όταν οι πλατείες των χωριών, οι αυλές και οι κήποι θα έχουν ξεχορταριαστεί θα έχουν ποτιστεί, θα έχουν γευτεί λίγη από τη ζωή που τους λείπει τον υπόλοιπο χρόνο.

Και μετά; Μετά, ξανά η Ηλεία θα μείνει μικρή, μόνο με όσους έμειναν εδώ είτε από ανάγκη είτε από επιλογή. Θα ξαναδεί τα παιδιά της αν φεύγουν για άλλες περιοχές, εκεί που βρήκαν ό,τι δεν μπόρεσαν να βρουν εδώ: Δουλειά, προοπτικές, προκοπή. Αυτός ο τόπος, ο δικός μας τόπος, με τη μεγάλη δυνατότητα αγροτικής παραγωγής, με την ασύνορη τουριστική δυνατότητα, με την Αρχαία Ολυμπία, την Ήλιδα, αυτός ο τόπος με τις μαγευτικές παραλίες, με τα μοναδικής ομορφιάς δάση, ο τόπος του Καϊάφα, της Φολόης και της Στροφιλιάς, αυτός ο τόπος θα ξανακουνήσει, τέλος Αυγούστου- αρχές Σεπτεμβρίου, το μαντήλι στα παιδιά του που δεν μπόρεσε να κρατήσει κοντά του.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει αυτό το μικρό, καλοκαιρινό διάλειμμα ευφορίας στην Ηλεία. Αλλά πάντα ονειρεύομαι -και γι αυτό προσπαθώ- τα παιδιά της να βρουν εδώ, σε αυτό τον τόπο, περισσότερες προοπτικές ανάπτυξης και προκοπής κι όχι μόνο να γυρίσουν κια να μείνουν εδώ, αλλά να προσελκύσουν κι άλλους, που μπορεί να μην κατάγονται από την Ηλεία, εδώ όμως, στην Ηλεία, θα βρουν τον τόπο για να περάσουν μια ωραία ζωή, μια ζωή που να τους αξίζει. Όχι μια μίζερη, φτωχή και απολίτιστη ζωή.

Ως τότε, θα παλεύουμε να σβήσουμε τον μεγάλο, μακρύ χειμώνα της καταχνιάς στον τόπο μας. Χωρίς η καταχνιά να μας πλακώνει, αλλά και χωρίς να συμφιλιωνόμαστε με αυτήν...