Εννέα χρόνια μετά την κόλαση

του Διαμαντή Σεϊτανίδη
Απομεσήμερο Παρασκευής, 24 Αυγούστου 2007. Αποκαμωμένος από τη ζέστη, ξεκίνησα από τον Πύργο κατά τις 2 το μεσημέρι για τη Βρίνα. Να φάω κάτι, να πλαγιάσω και το απογευμα, βόλτα με την οικογένεια. Είχα- δεν είχα περάσει τη γέφυρα του Αλφειού, κι είδα στον
ορίζοντα πυκνό καπνό. "Να πάρει", σκέφτηκα, "εκεί ακριβώς πέφτει το χωριό μου". Πάω λίγο πιο γρήγορα με το αυτοκίνητο, να δω τι συμβαίνει στο χωριό, αλλά όσο πλησιάζω, τόσο περισσότερους καπνούς βλέπω. Με το ένα χέρι το τιμόνι, με το άλλο το κινητό. Η Κατερίνα είναι καλά, τα παιδιά επίσης, κυρίως ο μικρός Παναγιωτάκης, που μόλις είχε κλείσει ένα χρόνο ζωής. "Βλέπω κι εγώ καπνούς κι ακούω χαμό στην πλατεία" μου λέει η Κατερίνα. "Πάω να δω τι συμβαίνει. Εσύ που είσαι;". "Πέρασα το Ανεμοχώρι" της απαντώ, "έρχομαι γρήγορα, δες τι συμβαίνει".

Καθένας και καθεμιά από εμάς, έχει κάτι να θυμάται από εκείνες τις τραγικές ώρες. Πώς ρωτούσαμε τους μεγαλύτερους στο χωριό, που είχαν αντιμετωπίσει πάλι την πύρινη λαίλαπα, τι έπρεπε να κάνουμε. Πώς έβλεπα τους συγχωριανούς μου, που μόλις το βράδι της προηγούμενης μέρας τσακώνονταν για τα πολιτικά στο καφενείο του Φώτη, στον πλάτανο, να είναι μια γροθιά, ενωμένοι, αεικίνητοι, ανήσυχοι κι ασταμάτητοι. Πήγα κάτι να ρωτήσω έναν "άσε τις κουβέντες" μου λέει, "πιάσε το λάστιχο". Λίγο αργότερα, έκλεισε ο δρόμος προς Ζαχάρω -καιγόταν η Κουμουθέκρα... Λίγο μετά, έκλεισε κι ο δρόμος προς Πύργο. Είχαν ήδη αρχίσει οι μάχες με τη φωτιά. Έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου τους Βριναίους όχι σαν αγρότες, αλλά σαν στρατιώτες. Πόλεμος!

Τι μου έμεινε από τις πυρκαγιές του 2007; Πολλά και μπερδεμένα πράγματα.

Ανθρώπινα, με πονάνε οι απώλειες ζωών. Χάθηκαν μέσα στις φλόγες γνωστοί και άγνωστοι. Με το Γιάννη Σιορδίνη πίναμε καφεδάκι το πρωί της Πέμπτης (ή μήπως της Τετάρτης; δεν καλοθυμάμαι...) στον πεζόδρομο του Πύργου. Είπαμε να φάμε μαζί το σαββατοκύριακο. Τότε που ο Γιάννης έγινε παρανάλωμα του πυρός. Κι άλλοι πόσοι, έφυγαν με τον ίδιο μακάβριο τρόπο...

Κοινωνικά, μου έμεινε ανεξίτηλη η εικόνα του χωριού μου, ενωμένου σαν γροθιά μπροστά στον κίνδυνο. Και σκέφτομαι ότι όλες αυτές οι έριδες, τα μαλώματα, οι διχασμοί, είναι από μια μεριά κι απόδειξη της καλοπέρασής μας. Τσακωνόμαστε, διχαζόμαστε, γινόμαστε "από δυο χωριά χωριάτες" γιατί έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Αλλά όταν η σμυφορά κτυπήσει την πόρτα μας, όπως την κτύπησε ανελέητα σαν σήμερα πριν από εννέα χρόνια, γινόμαστε ένα. Σαν δυο σταγόνες νερό πάλευαν νύχτα- μέρα, πλάι- πλάι, συγχωριανοί που είχαν χρόνια να ανταλλάξουν έστω και μια καλημέρα, γύρευε για ποιους λόγους... Ίσως καμιά φορά οι συμφορές, μας βοηθάνε να αισθανθούμε περισσότερο άνθρωποι...

Πολιτικά, με πληγώνει το χάσιμο άλλης μιας μεγάλης ευκαιρίας για την Ηλεία με τα χαμένα χρήματα από το Ταμείο Μολυβιάτη, λόγω της εγκληματικής πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου και της δουλικής στήριξης αυτής της πολιτικής από την τότε νομαρχία και τον Χ. Καφύρα. Δεν νομίζω να ξαναβρούμε τέτοια ευκαιρία να βελτιώσουμε πολλές υποδομές σε πολλά μέρη της Ηλείας, όπως το Ταμείο Μολυβιάτη. Έχω γράψει κι έχω ξαναφράψει γι αυτό, γιατί πρέπει να θυμόμαστε τι ακριβώς έχει συμβεί, ώστε να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.

Στη μνήμη των νεκρών εκείνων των κολασμένων ημερών, έχουμε χρέος να προσέχουμε καθημερινά τον τόπο μας, να μην τον πληγώνουμε με τις παράνομες χωματερές μέσα στα δάση, να μην μολύνουμε το περιβάλλον, να σεβόμαστε τη γη που έδωσε ψωμί στους παππούδες και τους πατεράδες μας, που θρέφει εμάς και που -να μου το θυμηθείτε- και τα παιδιά μας θα χρειαστεί να καταφύγουν σε αυτήν, γιατί τα πράγματα στην Ελλάδα του 2016 είναι πιο μαύρα από όσο φαίνονται...

Ηλεία, Αύγουστος 2007. Δεν ξεχνώ...