Μεταρρύθμιση είναι να πιάνουν τόπο οι φόροι μας

Του Διαμαντή Σεϊτανίδη

Χθες το απόγευμα ακούσαμε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, να εξαγγέλλει μεταρρυθμιστικό πακέτο με τη βοήθεια του ΟΟΣΑ, έχοντας στο πλευρό του τον επικεφαλής του Οργανισμού, Άνχελ Γκουρία.

Κι επειδή ήδη κατατέθηκε το νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι ώρα η κυβέρνηση να έλθει αντιμέτωπη με το πρόβλημα της φορολογικής πολιτικής.

Σήμερα η αποδοχή μιας κυβέρνησης από την ελληνική οικονομία και κοινωνία, περνά μέσα

από τη φορολογική πολιτική. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες της εξαγριωμένης κοινωνίας μολις θεσπίστηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση ο ΕΝΦΙΑ. Κι η τότε κυβέρνηση, ακριβώς μετά τον ΕΝΦΙΑ ήταν που πήρε τον μη αναστρέψιμο δρόμο της εκλογικής συντριβής.

Οι νεοφιλελεύθεροι ζητούν λιγότερους φόρους γιατί θέλουν λιγότερο κράτος. Οι σοσιαλιστές κι οι αριστεροί, ζητούν περισσότερους φόρους, διότι με αυτούς επιθυμούν περισσότερες κι ενεργότερες παρεμβάσεις της Πολιτείας. Χρόνια ολόκληρα η ελληνική πολιτική συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα: Περισσότερους, ή λιγότερους φόρους; Κι απάντηση, δεν δόθηκε ακόμα.

Κι όμως, η πραγματικότητα έχει δώσει απάντηση εδώ και πολύ καιρό. Στην Ευρώπη -για να μείνουμε στη γειτονιά μας- ο συνολικός φορολογικός συντελεστής (ΣΦΣ, που είναι ποσοστό των συνολικών κερδών των επιχειρήσεων και μετρά πέντε διαφορετικούς, αλλά αντιπροσωπευτικούς φόρους) κυμαίνεται από 21% στο Λουξεμβούργο, έως 68,3% στην Ιταλία, με την Ελλάδα να βρίσκεται κάπου στη μέση με ΣΦΣ 44,6%.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι το ύψος των φόρων (ούτε το Λουξεμβούργο είναι... νεοφιλελεύθερο, ούτε η Ιταλία... σοσιαλιστική). Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα τα χρήματα που δίνουμε για φόρους δεν πιάνουν τόπο. Δεν μεταφράζονται σε σημαντικά έργα, που τονώνουν την ανάπτυξη και κάνουν μια χώρα να προχωρεί προς την ευημερία.

Προ εξαμήνου, περίπου, το ΚΕΠΕ εξέδωσε μια μελέτη στην οποία φαινόταν καθαρά ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι η έλλειψη αποδοτικότητας των φόρων. Χώρες με λιγότερους φόρους από τους δικούς μας, καταφέρνουν και συλλέγουν περισσότερα κρατικά έσοδα από εμάς. Και άλλες χώρες, με περισσότερους φόρους από όσους πληρώνουμε στην Ελλάδα, διαθέτουν πολυ πιο ικανοποιημένους πολίτες από εμάς, γιατί εκεί βλέπουν ότι τα λεφτά τους πιάνουν τόπο. Καλός και χρήσιμος είναι ο ΟΟΣΑ ως σύμβουλος και οδηγός των μεταρρυθμίσεων, αλλά δεν χρειάζεται ολόκληρος ΟΟΣΑ για να μας εξηγήσει το πρόδηλο: Η Ελλάδα κατατάσσεται στην 140 θέση μεταξύ 148 κρατών, στη σπατάλη του δημοσίου χρήματος. Ας μην πούμε καλύτερα ποια είναι τα κράτη που μας ακολουθούν στη σχετική λίστα, γιατί θα μελαγχολήσουμε πρωί- πρωί. Αλλά και στην πλευρά της λίστας με καλύτερες επιδόσεις από την Ελλάδα, υπάρχουν χώρες που τις αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια, με συμπόνοια και πιστεύουμε ότι θα κάνουν πολλά χρόνια να μας φτάσουν. Ίσως είναι έτσι, αλλά πάντως σήμερα, κάνουν λιγότερες σπατάλες του δημοσίου χρήματος από όσες κάνει η ευρωπαϊκή Ελλάδα.

Στη σχετική λίστα, που είχε δώσει στη δημοσιότητα το ΚΕΠΕ τον περασμένο Σεπτέμβριο, οι επιδόσεις της Ελλάδας ήταν απογοητευτικές: Σε σύνολο 148 χωρών του πλανήτη, η Ελλάδα κατατάσσεται:
- ως προς την υιοθέτηση καινοτομιών, στην 141η θέση,
- ως προς την εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, στην 138η θέση,
- ως προς τη σπατάλη δημοσίων πόρων, είπαμε στην 140η θέση,
- ως προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην 112η θέση,
- ως προς τους θεσμούς, τους νόμους και τις διοικητικές ενέργειες, στην 103η θέση, και
- ως προς το οδικό δίκτυο της χώρας, στην 63η θέση.

Ας δούμε τώρα μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, περίπου όπως η δική μας σε μέγεθος κλπ. Το Βέλγιο, λοιπόν, έχει ΣΦΣ 57% και στη σχετική λίστα κατατάσσεται:
- ως προς την υιοθέτηση καινοτομιών στην 47η θέση,
- ως προς την εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, στην 29η θέση,
- ως προς τη σπατάλη δημοσίων πόρων, στην 51η θέση,
- ως προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στην 7η θέση
- ως προς τους θεσμούς κλπ, στην 24η θέση, και
- ως προς τα οδικά έργα, στην 26η θέση.

Φυσικά, το Βέλγιο είναι μια χώρα που επίσης χρειάζεται μεταρρυθμίσεις. Αλλά αρκεί να συγκρίνει κανείς ως προς τα παραπάνω κριτήρια, Ελλάδα και Βέλγιο, για να διαπιστώσει το μεγάλο πρόβλημα που πρέπει σε πρώτη προτεραιότητα να επιλύσει η νέα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Από την έλλειψη σεβασμού που δείχνει η Πολιτεία στο μόχθο του Έλληνα ο οποίος μόχθος μεταφράζεται σε φόρους, πηγάζουν τα χειρότερα δεινά της σημερινής Ελλάδας: Η έλλειψη φορολογικής συνείδησης οδηγεί σε λιγότερα έσοδα, σε έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς, στο πελατειακό κράτος ως κύριο όπλο των πολιτικών να επηρεάσουν θετικά προς αυτούς το εκλογικό σώμα, σε ευνοιοκρατία, κι αυτά σημαίνουν φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή, έλλειψη έργων υποδομής, αναποτελεσματικό Δημόσιο και, ως εκ τούτου, ανάγκη για ακόμα περισσότερους φόρους.

Αυτό το Γόρδιο Δεσμό είναι απαραίτητο να λύσει η κυβέρνηση. Ακόμα και αν δεν της το πει ο ΟΟΣΑ και ο κύριος Άνχελ Γκουρία.-